ما در زندگی خود با افراد مختلفی ارتباط بر قرار می کنیم با سلایق مختلف ونظرات گوناگون مثل کارمند بانک ،راننده تاکسی صاحب مغازه ،همسایه، دوست، فامیل ،همکار، وحتی غریبه ها. برای ما مهم است که آنها نسبت به ما چه نظری داشته باشند .آیا مارا فردی خوش اخلاق بدانند یا نه؟ شخصی منظم وبا وقار یا بی نظم وجلف ،انسانی محترم بدانند یا معمولی وناشناس این میل که می توان آنرا میل به ستایش نامید بر رفتار ما تاثیر زیادی دارد ما دوست داریم دیگران مارا انسانی مثبت ودارای صفات خوب بدانندپس رفتار خود را با نظرات آنها متناسب می کنیم. با توجه به سلیقه های مختلف افرادهر گز نمی توان

 اولا: نظر همهه را به خود جلب کرد

 وثانیا: نظر همه را درست دانست حتی اگر با هر کسی به دلخواه او بر خورد کنیم باز متهم به نفاق ودورویی می شویم اگر کسی در بر خورد هایش مزاح کند وبخندد عده زیادی اورا خوش اخلاق وعده ای هم اورا انسانی سبک وبی شخصیت واگر در روابط خود با دیگران جدی باشد وکم حرف بزند عدهای اورا انسانی با وقار وشخصیت وصف میکنند وعدهای هم اورا به کبر سرزنش می کنند اگر کسی به مسایل دینی ازقبیل نماز اول وقت ،غیبت نکردن ،حجاب وحیا توجه کند عده ای اورا مومن ومعتقد می دانند وعدهای وهم اورا انسانی خشک و متعصب اگر این شخص با زنی نا محرم شوخی کند برای نماز اول وقت عجله نکند وبرای حرف زدن محدودیتی نداشته باشد گروهی اورا سهل انگار ولا ابالی وعده ای اورا انسانی اجتماعی می داننداینها واقعیت های زندگی اجتماعی ماست اما کدام سلیقه سالم وکدام رفتار درست است تا از  آن پیروی کنیم

تاثیر پذیری مااز سخنان دیگران گاه به حدی است که می دانیم نظر طرف مقابل غلط است اما برای جلب نظر او به رفتار غلط رو می آوریم واز رفتار صحیح خود دست می کشیم وحقیقت این است که باید بعضی وقتها نظر غلط دیگران را محترم شمردوبه آن توجه کرد اما تا کجا ؟

به قول علیرضا قزوه : خدایا به ما اسلام ناب امریکایی عطا کن تا از هر اتهامی مبرا باشیم

لطفا شما هم نظر خود را بنویسید